Elk voorjaar is er weer datzelfde lastige moment: wanneer gaat de winterjas de kast in en komt mijn zomerjas eruit? Zoiets als rokjesdag, maar dan anders. Jas-omwissel-dag is een dag die bij mij nooit zonder slag of stoot voorbijgaat. Lang denk je, terwijl je zwetend op de fiets zit: Ja, nu is het tijd! Om vervolgens de volgende dag de jassenwisseltruc te vervloeken, omdat je dan in je zomerjas in storm en regen een kletsnat pak en zware verkoudheid oploopt. Wat dat betreft verliep dit jaar rampzalig voor mij: veel te lang mijn dikke, warme winterjas aangehouden. Was het luiheid, angst voor een late voorjaarsverkoudheid, God zal het weten. Maar toen ik eenmaal een ferm besluit had genomen, ‘en nu mijn zomerjack van zolder halen’, begon de ellende pas goed.
Eens even zoeken…, niet achter de rechterdeur, dan achter de linker. Ook niet! Even alle kleerhaken langslopen…, niet te vinden. Een lichte ongedurigheid neemt bezit van me. Waar is dat ding? Nog maar eens alle stappen doorlopen. De kapstok goed doorzoeken, heb ik hem de hele winter beneden laten hangen? Niet dus. Je wordt ongerust: waar is dat klote-jack? Nou is een zomerjack een lastig ding.
Je trekt het ’s ochtends aan als het redelijk weer is. Wordt het in de loop van de dag warmer, dan kun je even later net zo goed zonder jack de straat op in de zomermaanden. Kortom, het is een item dat ik wel vaker ergens heb laten liggen. Afijn, je bent nog niet meteen in paniek, belt je kinderen: heb ik het bij jullie laten liggen? Of op mijn werkadres, bij het museum waar ik vrijwilliger ben misschien? Nergens te vinden. Al twee weken fiets ik in een veel te warme jas. Bezweet kom ik op mijn afspraken. Dan maar zonder jas de fiets op. Prompt loop ik een dijk van een verkoudheid op.
Het jack dat ik kwijt was, had ik minstens vijftien jaar. Wat te doen? Een nieuw jack kopen? Ik koop bijna nooit nieuwe kleren. Voor mij is dat heel gewoon, daar komt geen duurzaamheidsaspect aan te pas. Als nakomertje uit een gezin van zes kinderen -ja hier schrijft iemand van een iets oudere generatie- heb ik heel wat kleren van mijn elf jaar oudere oudste broer afgedragen. Ik vond dat niet altijd leuk, want volstrekt uit de mode, en met slijtplekken op ellebogen en knieën tegen de tijd dat ik erin paste, maar het heeft mij er nooit van belet een leuke en gelukkige jeugd door te maken.
Maar nu had ik dringend behoefte aan een NIEUW JACK, verdomme. Ons dorp heeft geen kledingwinkel. Althans, kledingwinkels in overvloed, maar alleen voor het hoogste segment, waar ze niet aan eenvoudige zomerjackies doen. En toen, beste lezers, beging ik een grote stommiteit die ik jullie eerlijk zal bekennen. Dan maar een nieuw jack via internet, want ik heb er nú een nodig, moet ik gedacht hebben. Goed, jack uitgezocht, Yieldo in Amsterdam. Gelukkig niet uit China, dacht ik nog. Het jack zou er tussen twee en vijf dagen zijn.
Eerste mail Yieldo: track and Trace: China, shipment in 5 days. Toch uit China, en die twee tot vijf dagen kon ik op mijn buik schrijven. Ja hoor eens, dat was niet afgesproken! Als dat zo doorgaat heb ik mijn jack pas in mei. En ja hoor, na eindeloze mededelingen over ‘arrival at terminal‘ en ‘controle in centraal magazijn’, ontving ik mijn jack na bijna drie weken:
Te Klein!!
Verdomme. Wat zich toen ontspon kan met recht een Kafkaësk labyrinth van onbegrip, onduidelijkheid en pesterijen worden genoemd. Ik begon -had ik dat maar gelaten- een mailwisseling met de firma Yieldo. Wim: Mijn jas is te klein. Ik wil hem terugsturen, naar welk adres moet dat?
Yieldo: Dank voor uw telefoon. Ik hoop dat het goed met u gaat. Wat is uw vraag?
Vriendelijke groet, Anne
Wim: Beantwoordt u mijn vraag: naar welk adres moet ik mijn jas terugsturen?
Yieldo: Dank voor uw telefoon. Wat is de reden van het retourneren?
Vriendelijke groet, Anne
Wim: Dat heb ik al gezegd: Hij is te klein?
Yieldo: Dank voor het bellen. Helaas kunnen wij u niet verder helpen zonder de reden van de retourzending. Wij kijken uit naar uw positieve antwoord.
Vriendelijke groet, Anne
Wim: Anne, dat heb ik je al gezegd, hij is te klein, naar welk adres moet ik mijn jas retourneren? En bellen zou inderdaad handig zijn. dat overlegt wat sneller, maar een telefoonnummer is op jullie site niet te vinden.
Yieldo: Dank voor uw telefoon. Wat is uw vraag? Wij zijn uitsluitend per mail bereikbaar.
Ik vertrouwde die Anne niet. Wie was dat helemaal?
Wim: Anne, ik stel een eenvoudige vraag. Antwoord mij asjeblieft, in plaats van allerlei onzin informatie aan me te mailen. Of ben je een robot, Anne?
Ja, Anne, waarvan ik inmiddels begon te vermoeden dat het geen hardwerkende, slecht betaalde studente was, maar een robot, trok het bloed onder mijn nagels vandaan. Een (verkort) overzicht van mijn mailwisseling vind je hieronder, want zoiets verzint een mens niet. En als het me niet bijna deed ontploffen van frustratie, zou ik er hard om hebben kunnen lachen.
Lees je graag over duurzaamheid? Lees dan het artikel: Afval in een nieuw jasje: Bever start veiling met handgemaakte items van ingeleverde buitenkleding en producten
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: terugsturen naar China moest ik zelf betalen, en kost minimaal 29,30 euro. Zelf ben je dan verantwoordelijk voor de track and trace. En dat alles naar een onmogelijk adres, bestaand uit wel vijf regels onbegrijpelijke namen en cijfers, in de middle of nowhere in China.
Nou dat feest ging niet door. Teveel risico, teveel rompslomp. Daar zat ik met mijn te kleine jas. Maar, gelukkig, door schade en schande word ik wijs. Ook ik maak stapjes in mijn eigen duurzaamheidsproces: ik koop al bijna geen nieuwe kleding meer, en ik beloof jullie plechtig dat ik nooit, nee nooit meer een kledingstuk via internet koop. Gelukkig, heeft de firma Yieldo me toch nog een mooi nieuw inzicht opgeleverd.
Vanochtend ging ik tennissen. Ik wilde een schoon trainingsjack uit mijn kast pakken. Wat voelde dat Jack raar, dik aan. En jawel hoor, onder het trainingsjack verborgen, hing mijn goeie ouwe zomerjack. Vijftien jaar oud, nog steeds in prima staat. Toen ik met mijn vertrouwde jack over mijn tenniskleren vanochtend op de fiets stapte, vrolijkte ik weer wat op. Het jack zat als vanouds. En ikzelf raakte langzaam mijn Yieldo-frustraties kwijt, maar was ook een welgemeende, en duurzame belofte rijker geworden. Mijn gloednieuwe Chinese Yieldo jasje ligt inmiddels bij de kringloopwinkel.