Hoera. Stichting Rechten van de Natuur bestaat één jaar. Dat werd gevierd met – ja met wat eigenlijk? Een feestelijke dag, een bijeenkomst, een workshop, een symposium? Zoiets dus. Nou ben ik niet zo’n manifestatiebezoeker, maar ik steun de organisatie natuurlijk van harte en ik heb grote bewondering voor Jessica den Outer, founder en onverzettelijke volhouder. Petje af! Je wordt al moe alleen al bij de gedachte hoeveel energie het moet kosten om zo’n organisatie van de grond te tillen en ook nog eens zoveel kracht mee te geven dat overheden er bijna niet meer omheen kunnen.
Wat is de Stichting Rechten van de Natuur? Kortweg komt het erop neer dat de rechten van de natuur een stem moeten hebben, bij de overheid en in beleid. En dan gaat het niet alleen over natuur of milieu- en natuurbeleid maar over álle beleid. Dus ook over woningbouw, infrastructuur, werkgelegenheid enzovoort. Mag de natuur alsjeblieft ook een stem hebben? Mag natuur ook eens meebeslissen?
Ik besloot dus naar die manifestatie te gaan. De zon scheen volop. Een schitterend landgoed, de Reehorst in Zeist, naast de Triodosbank. Kortom, het beloofde een mooie dag te worden. Toen ik bij het zalencomplex aankwam en me wilde melden, vroeg een vriendelijke vrouw of ik voor de motorclubs kwam of voor de natuur. Huh? Ja, het curieuze toeval wilde dat er tegelijkertijd met het symposium voor de Rechten van de Natuur elders in het gebouw een bijeenkomst was van motorenclubs. Zoiets verzin je niet.
Nou ja, het was niet moeilijk om te zien waar je moest zijn. Beneden liepen vooral in het zwart geklede mannen met lichtelijk overgewicht, boven zag je mannen en vrouwen van slanker postuur. Wat wél opviel was dat zowel de motorclubmensen als de natuurmensen vrijwel voor honderd procent wit waren.
Voor de ingang van de grote zaal, waar de festiviteiten plaatsvonden, stonden de mensen in lange rijen te wachten om hun tas of T-shirt met een logo en tekst van de Stichting Rechten van de Natuur te laten bedrukken.
Het was een mooi logo, en een mooi statement, maar ik vond zo’n opdruk toch een beetje eng. Misschien zelfs een beetje provocerend om met zo’n bedrukt T-shirt of tas rond te gaan lopen. Het moet gezegd, het was echt een dilemma voor me, die opdruk. Maar uiteindelijk deed ik het toch niet.
T-shirts bedrukken met logo en tekst van Stichting Rechten van de Natuur
T-shirts printen
Een mens zit vreemd in elkaar. Iedereen heeft blijkbaar weer zijn eigen gêne. Wat mensen ervan vinden wat ik hier wekelijks, redelijk open vertel over mijn strubbelingen met klimaat, natuur en mijn eigen duurzaamheidspad, dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Maar om met een bedrukte tas rond te gaan lopen, dat vind ik dan weer te ver gaan. Slaat natuurlijk nergens op, maar zo werkt dat blijkbaar bij mij. Nou ja, ik troost me maar met een uitspraak van de Britse filosoof Bertrand Russell die ooit eens gezegd schijnt te hebben dat “the whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, and wiser people so full of doubts.”
Maar goed, nadat ik me had verzoend met mijn opdrukschaamte, werd het een geweldige dag. Ruim tweehonderd mensen bij elkaar. Uit Groningen, Vlissingen, Twente -van heinde en ver. Mensen hadden er duidelijk iets voor over.
En wat me opviel: er was geen spoor van cynisme. En ook niet van geklaag over de wereld. Zelfs het woord ‘Trump’ is niet gevallen -en dat mag vandaag de dag haast wel in de krant. Het was heerlijk om met al deze mensen, die ik niet kende, een verbondenheid te voelen. Jessica pakte het podium, en pakte de zaal in. ‘Waar een wet is, is een weg’, was een mooi motto waarmee ze begon. En wat ook zo fijn was, was dat je zoveel praktische dingen kon opsteken.
Hier, voor ik het vergeet alvast een link naar de site waar je een praktische toolkit vindt, met uitleg over hoe je moet inspreken bij gemeenten, en hoe je aan tafel komt. Een wegwijzer voor burgers. Wist je trouwens dat iedereen in zijn gemeenteraad tijdens raadsvergaderingen gewoon vijf minuten spreekrecht heeft over een onderwerp? Kan je gewoon doen!
En niet alleen maar goede bedoelingen hè. Er waren ook al voorbeelden van succesvolle zaken waarbij mensen, vaak zelfs ook in hun eentje, dingen voor elkaar kregen. Er was een vrouw die had voorkomen dat er niet ver van Schiphol -als ik het goed heb- vierhonderd bomen werden gekapt. ‘Ja’, zei ze bescheiden, ’ik heb veel dingen zelf moeten uitzoeken, want ik ben geen jurist. Maar nu met deze wegwijzer voor burgers is alles al voor je uitgezocht. Dat scheelt enorm.’ Van enthousiasme klapten we onze handen stuk.
Misschien ben ik iets te opgewonden of te naïef, maar ik was -zoals gezegd- al lang niet meer op zo’n bijeenkomst geweest en ik werd er weer helemaal vrolijk van. Vooral ook omdat er zoveel verschillende mensen waren. Zo zat ik even naast een keurige jurist die bij een gerenommeerd advocatenkantoor werkte. Hij had de afspraak met zichzelf gemaakt om geen zaken meer te doen die tegen zijn principes ingingen. Inmiddels had hij zich vooral gespecialiseerd in zaken met een maatschappelijk doel, en milieuzaken namen nu een groot deel van zijn bestand in beslag. ‘Op mijn kantoor word ik soms ‘deugmans’ genoemd, zei hij lachend, maar collega’s krijgen toch ook steeds meer respect voor mijn uitgangspunten.’
Ik sprak met mensen die in de gemeenteraad zaten, bij natuurclubs, vaak met een concreet, lokaal gebied of probleem in het achterhoofd.
Na de ontvangst door Jessica -en de biologische brownies- gingen we in groepjes uiteen. Ook weer zo leuk: ik kwam terecht bij een jonge vrouw, gemeenteraadslid voor GroenLinks-PvdA in Eijsden-Margraten, jawel, nog onder Maastricht. Het was haar gelukt om het recht van de natuur structureel onderdeel te laten zijn van de besluitvorming. Natuur aan tafel, zogezegd. En ze gaf ons ook enkele eyeopeners mee. Gemeenteraden en politiek lijken misschien abstract, maar ze drukten ons op het hart om natuur juist persoonlijk te maken. Wat betekent dat stukje natuur bij jou in de buurt voor je? Vertel dat! Daar is niemand op tegen. Stuur een persoonlijke brief naar de politieke partijen in je gemeente.
Ze vertelde dat ze eens zo’n verhaal had gehouden in de gemeenteraad van Eijsden, en dat de raadsleden spontaan begonnen te klappen. Tja, wie houdt er niet van natuur? Wie heeft er géén gevoel bij dat stukje bos, duin of heide bij jou in de buurt?
In ons groepje las iemand een brief voor die hij aan de raadsleden van Utrecht had gestuurd: de stad gezien door de ogen van een bij. (Niet geheel toevallig was hij van de organisatie Bee Foundation). Bijen als beheerder van natuur -zonder bijen geen bloemen. Maar de arme bij had het moeilijk in deze tijden. Het gezichtspunt van de bij zorgde bij de zaal voor een perspectiefwisseling die het onderliggende betoog veel krachtiger maakte.
Nou ja, misschien niet zo’n gestructureerd stuk dit keer, maar ik heb me lekker laten meeslepen door mijn enthousiasme over de bijeenkomst, en het enthousiasme van Jessica en de rechten van de natuur. O ja, bijna vergeten: je kunt natuurlijk ook doneren aan de stichting.
Toen ik aan het eind van de dag in het avondzonnetje op station Zeist op de trein wachtte, stond de hoeveelheid positiviteit in ieder geval weer tot aan mijn lippen.
Het was een schone dag geweest!
Op de hoogte blijven van dit soort goede stichtingen? abonneer je op het magazine van Happy Times en mis niks!